«Թող Քո կամքը կատարվի»

Ժամանակակից մարդուն օդի, ջրի, կրակի պես ան-հրաժեշտ է առողջ, ստեղծագործ լավատեսություն։ Մեզ անհրաժեշտ են նոր, ստեղծագործ գաղափարներ։ Մենք միաժամանակ պետք է նայենք և՛ դեպի խորքը, և՛ հեռուն։ Մենք պետք է ցանկանանք ճիշտը, ընդ որում, ցանկանանք ուժեղ կամքով։ Եվ հավատանք, որ գալիք նորոգումը մեզ կհաջողվի։ Մենք պետք է ձեռնամուխ լինենք ապագա խնդիրների լուծմանը` արժանապատվությամբ և հանգստությամբ, միաժամանակ մեծագույն, ստեղծագործ ինքնամփոփվածությամբ, քանզի մեր ջանքերի հաջողությամբ է պայմանավորված համաշխարհային պատմության հետագա զարգացումը։ Կյանքի բոլոր բնագավառներում կպահանջվեն ահռելի ճիգեր, քանզի խոսքը կրոնական, մշակութային, սոցիալական և քաղաքական նորոգման մասին է։

Եվ դրա համար մեզ անհրաժեշտ է ունենալ ճիշտ հոգևոր լավատեսություն։ Մինչդեռ կյանքում առկա է սխալ, կեղծ լավատեսությունը։ Բավական չէ «լավ տրամադրությունը», քիչ է «ոչ մի վատ բան չկռահելը»։ Թեթևսոլիկ զվարճասերը միշտ «լավ տրամադրություն» ունի, իսկ կարճատես միամիտն ընդհանրապես ոչինչ չի կռահում։ Սեփական ուժերին հավատալը և մյուսներին հանգստացնելը բավական չեն. ինքնահավանությունը կարող է վնասել ստեղծագործելուն, իսկ լավատեսությունը չի տանում անպայման դեպի «հանգստություն»։ Լավատեսությունը մարդկանց չի տրվում ի ծնե. այն ձեռք է բերվում հոգևոր հասունացման ընթացքում։ Լավատեսությունը չի ենթադրում, թե անպայման պետք է հասնել հաջողության ու երջանկության։ Պատմության ընթացքը կարող է խոստանալ հետագայում ոչ թե վերելք, այլ անկում, և լավատեսը չի կարող չտեսնելու տալ այն։ Այնուամենայնիվ, նա շարունակում է մնալ լավատես։

Այսպիսով, գոյություն ունեն կեղծ լավատեսություն և հոգևոր-ճշմարիտ լավատեսություն։

Կեղծ «լավատեսը» շարունակ լավ տրամադրության մեջ է այն պատճառով, որ տրամադրության մարդ է ու տրված է սեփական, զուտ սուբյեկտիվ վիճակներին։ Նրա «լավատեսությունը» չունի առարկայական հիմքեր։ Նա ապրում է ինքն իր համար, պատմության խորքային հոսանքներից դուրս, մեծագույն համաշխարհային իրադարձություններից դուրս։ Նա «լավատես է» միայն այն պատճառով, որ ունի առողջ, հավասարակշռված օրգանիզմ և չի տառապում հոգևոր աններդաշնակությունից։ Նրա «լավատեսությունը» վերաբերում է հենց իրեն, գուցե նրա անձնական գործերին։ Բայց մեծագործությունների տեսակետից նա քիչ բան է տեսնում, գուցե և ոչինչ, իսկ եթե ինչ-որ բան տեսնում էլ է, ապա տեսնում է աղոտ և գնահատում է ոչ ճիշտ։ Հոգևոր խնդիրների առջև նա մակերեսային է ու թեթևամիտ. նա չի տեսնում ո՛չ նրանց խորությունը, ո՛չ էլ նրանց թափը, ու այդ պատճառով շատ հեշտ է ընդունում սին երևութականը որպես իսկական իրողություն։ Ահա թե ինչու նա չի տեսնում Աստծո ո՛չ շողերը, ո՛չ խորհրդանշանները։ Այդ պատճառով նրա «լավատեսությունը» ֆիզիոլոգիայի տեսակետից բացատրելի է, հոգևոր իմաստով` պատճառաբանված, սակայն առարկայորեն և մետաֆիզիկորեն հիմնավորված չէ։ Նրա «լավատեսությունը» անձնական երազկոտության կամ նույնիսկ մեծամտության արտահայտություն է, որը կարող է հասցնել իսկական անհեթեթությունների։

Բոլորովին այլ բան է իսկական լավատեսի հոգում։ Նրա լավատեսությունը չի վերաբերում առօրյա կենցաղին իր բոլոր մանրուքներով, դաժանությամբ և աղտեղությամբ։ Ամենօրյա կյանքը կարող է բարդել մեզ վրա ահավոր բեռ, զրկանքներ ու տառապանքներ, սակայն դա ամենևին չի ազդում նրա լավատեսության վրա, քանզի նա այդ փորձություններին նայում է որպես փրկություն տանող նախապատրաստական աստիճանների։ Նա նկատի ունի մարդկության խնդիրների ամբողջությունը, աշխարհի ճակատագիրը և գիտե, որ այդ ճակատագիրը ղեկավարում ու սահմանում է Աստված, այդ պատճառով այն զարգանում է որպես մեծագույն և կենդանի դրամա։ Ահա նրա լավատեսության իրական և խորագույն աղբյուրը։ Նա գիտե, որ աշխարհն Աստծո ափերի մեջ է, ու ձգտում է ճիշտ ըմբռնել այդ ափերի, այդ ձեռքի արարող էությունը, և ոչ միայն ըմբռնել, այլև կամավորապես իրեն հանձնել այդ բարձրագույն և ողորմած ձեռքի տնօրինությանը («թող Քո կամքը կատարվի»)։ Նա ցանկանում է «աջակցել», ծառայել Աստծո գործին և ծրագրին։ Նա տեսնում է, որ աշխարհում հասունանում և աճում է Աստծո ինչ-որ գործվածք, Աստծո արքայության կենդանի հյուսվածք. նա կանխազգում է այդ գործվածքի տեսարանը և ուրախանում այն մտքից, որ կհաջողվի մտնել նրա մեջ որպես կենդանի մի թել։

Դա նշանակում է, որ նրա լավատեսությունը վերաբերում է ոչ այնքան մարդկային, որքան Աստծո գործին։ Նա հավատում է պայծառ ապագային, մոտեցող Արքայությանը, որովհետև զգում է, որ այն իրագործվում է Աստծո կողմից։ Իսկ նրա գլխավոր խնդիրն է ճիշտ ըմբռնել և ճիշտ կատարել միայն իր համար նախասահմանված ծառայությունը։

Ճանաչելով իր տեղն Աստծո ծրագրում և գտնելով իր սեփական ծառայությունը, նա ձգտում է լավագույնս իրականացնել սեփական կոչումը` իրագործել սեփական լավատեսությունը։

Իսկական լավատեսը երբեք չի գերագնահատում սեփական ուժերը։ Նա գիտե, որ ինքն Արարչի ձեռքում ընդամենը երկրային թել է, որն ամեն վայրկյան կարող է կտրվել։ Բայց քանի դեռ նա ապրում է երկրի վրա, նա ցանկանում է տոկալ և հավատարմորեն ծառայել։ Այդպիսի մարդը ղեկավարվում է կամքով, որը տանում է նրան դեպի հաղթանակ։ Եվ այնտեղ, որտեղ հոռետեսը կորցնում է իր կամքը և շփոթվում իրադարձությունների առաջ, որտեղ կեղծ լավատեսը տրվում է սեփական տրամադրություններին և չի կարողանում հաղթահարել դժվարությունները, այնտեղ իսկական լավատեսը հաղթահարում է յուրաքանչյուր խնդիր։ Սթափ ու արթուն հետևում է նա իրադարձություններին, չտրվելով վախին ու չգերագնահատելով վտանգը։ ՈՒ ինչքան ավելի ճիշտ է նա տեսնում իրականությունը, այնքան ավելի լավ է հասկանում, թե կամքի ինչպիսի ուժ և տոկունություն են պահանջվում իրենից։ Նա ուժեղ կամքի տեր մարդ է, նվիրյալ այն գործին, որին ծառայում է, և սնում է սեփական կամքի հոսանքն Աստծո աղբյուրից։

Իսկ կամքը սքանչելի և խորհրդավոր զորություն է, որը միշտ կարող է դառնալ շատ ավելի հզոր և անկոտրում, քան թվում է արտաքինից։ Իսկական լավատեսի կամքն ուժի շնորհ է կամ ինքնահզորացման արվեստ, ջանքերի կենդանի անսահմանություն` «հոգևոր perpetuum mobile»:

Իսկական լավատեսը տեսնում է պատմության ժամանակակից ընթացքը, զննում է նրա էությունն ու իմաստը Աստծո ծրագրում և ուժ է առնում կամքի անսահման աղբյուրից, որը շնորհված է Աստծո կողմից։ Նա անսասան հավատում է սեփական գործի հաղթանակին, քանզի նրա հաղթանակն այն Աստծո գործի հաղթանակն է, որին նա ծառայում է երկրի վրա։ Իսկ երբ վրա են հասնում հոգնածությունը կամ անվճռականությունը, նա աղոթքով դիմում է սեփական կամքի ու սեփական կյանքի վերջին աղբյուրին` Աստծուն։

Եվ այդ ժամանակ ամեն մի անհրաժեշտ բան ուղարկվում է նրան, ու նա շարունակում է իր ծառայությունը։

Տպագրության պատրաստեց

Պավել ԱՆԱՆՅԱՆԸ

Մեկնաբանություններ